این شعر زیبا درباره‌ی یک مترسک مهربان است که وسط مزرعه می‌ایستد تا از دانه‌ها و خوشه‌های گندم نگهبانی کند.
همین الان کشاورز
برایم هدیه آورد
بلوزش را به من داد
خودش آن را تنم کرد
به من لبخند زد، گفت:
«مترسک جان بفرما،
شدی شکل خود من،
قشنگ وخوب و زیبا»
دل چوبی و خشکم
از این هدیه چه شاد است
ولی یک کم بلوزش
برای من گشاد است
لیلا خیامی